#3. "Kraina zwana Tutaj" - zaginiona skarpetka.

      
  Kraina zwana Tutaj
Cecelia Ahern
Cykl: powieść jednotomowa
Wydawnictwo: Świat Książki
Liczba stron: 399
Moja ocena: 4,5/10 

"Od dnia, w którym zniknęła jej szkolna przyjaciółka, Sandy Shortt
ma obsesję na punkcie zaginionych rzeczy, a później również 
zaginionych osób. Rozumie cierpienie rodzin, które nie mogą się
pogodzić z  nagłym zniknięciem kogoś ze swoich bliskich i postanawia poświęcić się poszukiwaniom zaginionych osób. Tylko
w ten sposób może dać zdruzgotanym rodzinom iskierkę nadziei.
Jack Ruttle za wszelką cenę pragnie odnaleźć młodszego brata, który wyszedł z pubu i ślad po nim zaginął. Trafia na ogłoszenie Sandy, dzwoni do niej i prosi o pomoc. Ale do spotkania nie dochodzi, bo Sandy.. znika."

Jestem Tutaj. To wszystko co wiem.   

 Książkę skończyłam czytać dwa dni temu i od tamtej pory nie mogę zebrać myśli do kupy. Naprawdę nie wiem co tej książce powiedzieć, dlatego ta recenzja będzie po prostu zlepkiem słów, które nie oddadzą do końca moich odczuć w stosunku do książki, bo sama nie wiem, co to za odczucia. Więc.. zapraszam!

     

"A może pan naprawić mnie?

- Nie jesteś zepsuta.
- Czy to opinia medyczna?
- Nie jestem lekarzem."

Zacznę od gatunku tej książki. Nie mam pojęcia, do jakiego ona należy, ponieważ obiecanego na okładce romansu nie ma tu ani trochę, chyba, że wziąć pod uwagę wzmianki o tym, że Sandy co noc ma innego faceta i kilka fragmentów z nauczycielem Burtonem, choć były to w większości retrospekcji ich rozmowy na terapiach. Za to Jack i Sandy nie spotkali się ani razu, oprócz pięciominutowego, przypadkowego natknięcia się na siebie, choć wtedy nie wiedzieli, kim są. Jack co noc dzwonił do Sandy, by ustalać wszelkie fakty na temat zaginięcia Donala, młodszego brata mężczyzny, który rok temu wyszedł z pubu i nigdy nie wrócił. A czemu ma mu w tym pomóc główna bohaterka? Bo prowadzi agencję osób zaginionych i ma obsesję na punkcie pracy. Kiedy mają się spotkać w kawarnii w Glin.. no cóż, Sandy znika.
Kobieta trafia do krainy zwanej Tutaj, gdzie trafiają wszystkie zaginione rzeczy.. a także ludzie. Dziewczyna jest zagubiona, ale jednocześnie ukojona - całe życie wszystko odkładała na miejsce i podpisywała, a gdy coś jej zniknęło, przetrząsała cały dom i okolice. Z czasem stało się to jej obsesją, zaczęło się od skarpetek i małej Jenny-May Butler z sąsiedztwa..Spotyka tam Helenę, Bernarda, Joel itp., którzy pomagają jej w odnalezieniu się w nowej sytuacji. Okazuje się, że Tutaj to alternatywny świat, gdzie zdążono już nawet opatentować elektryczność za pomocą energii słonecznej i są takie prace jak np. listonosz, który pozwala na komunikację między dużymi, lecz oddalonymi od siebie nieco miastami/miasteczkami.

                "Granica między miłością a nienawiścią jest krucha. Miłość uwalnia duszę, ale oddech wolności może okazać się trucizną. Tańczyłam na linie z wdziękiem słonia w składzie porcelany, chybocząc się przeraźliwie na boki. Serce przeważało na stronę miłości, głowa zaś na stronę nienawiści. Nie była to łatwa droga, i czasem spadałam, lądowałam na ziemi na dłuższy czas. Nigdy na tak długi."

To by było na tyle, jeśli mowa o fabule. Teraz o bohaterach. Zacznę od Sandy Shortt, której życie, jak sama mówi, jest jedną wielką ironią - ma kruczoczarne włosy i jest wyższa od wszystkich mężczyzn, których spotyka. [gra słów - ang. "short" - krótki, niski, sandy - piaskowy, piaszczysty]. Całe swoje życie poświęca odnalezieniu zaginionych ludzi lub rzeczy - jest to jej praca, obsesja, hobby i styl życia. Nie ma przyjaciół, oprócz rodzin zaginionych, a jej partnerzy są na jedną noc, przez co zazwyczaj nie zna nawet ich imion. Ja osobiście strasznie jej nie lubię - irytuje mnie całą sobą. Odcina się od kontaktów z rodziną, ponieważ nie chce widzieć troski w ich oczach, liczy się dla niej tylko i wyłącznie szukanie zaginionych, nie ma własnego życia, do wszystkiego, co nie jest pracą, podchodzi z dystansem. Nie potrafię wam wyjaśnić, czemu aż tak mnie denerwowała, ale jej nie lubię. Jack Ruttle z kolei jest dla mnie neutralny, choć nie mogę powiedzieć, że go lubię. Ignoruje pomoc większości osób, które chcą mu pomóc zapomnieć o Donalu, a zamiast tego dzwoni co noc do Sandy i usiłuje go odnaleźć. Okey, jego jestem w stanie trochę zrozumieć - w końcu jemu zaginął młodszy brat, a Sandy po prostu wpycha się w życie innych, którzy chcą o tej tragedii zapomnieć.. Kiedy jednak Jack wyznał, że lepiej by się czuł, gdyby brat zginął, niż zniknął bez śladu, miałam wielką ochotę rzucić tą książkę o ścianę. I w tamtym momencie przestałam traktować go jak nic - teraz go nie znoszę. Gregory Burton - psycholog szkolny Sandy, później także partner - mógłby być fajny, ale był tak paradoksalnie głupi.. no proszę was, mężczyzna, który może mieć każdą zakochuje się w obsesyjnie uzależnionej od poszukiwania rzeczy, których nigdy nie znajdzie, nastolatce, a ta, pomimo całego rozdziału na temat seksowności nauczyciela, zaczyna go od siebie odsuwać. Tak więc, jak dla mnie, bohaterowie są infantylni, głupi i paradoksalni.

"Serce można złamać w każdym wieku."

Jednak czymś, co nawet lubię w tej książce jest pewien smutek towarzyszący czytaniu. Myślimy o zaginionych osobach, o osobach, które są uwięzione w Tutaj, i o ich rodzinach, których nigdy więcej nie ujrzą. Pomimo nadziei, jaką w małym stopniu przynosi ta książka, wpędziła mnie w melanchonię i naprawdę, uwierzcie mi - nie chciałabym zaginąć..

"Stałam tu, z delikatnie uniesioną głową. Królowa, która czuła się jak służąca" [♥]

Oprawa wizualna jest niczego sobie. Okładka ma kolor jaśniejszy niż na zdjęciu, a imię i nazwisko autorki jest błękitne. Przyjemnie się ją czyta, chociaż bardzo nie lubię czcionki użytej w druku. Błędy, jeśli jakieś były, nie były błędami rażącymi, więc mogłam je nawet pominąć. Pomimo, że te różne rzeczy na okładce mają odzwierciedlać zagubione rzeczy to ich kolor mi tu nie pasuje, a gałązki są dla mnie zbędne.

"Musimy akceptować dziwactwa u ludzi, których kochamy."

Styl pisania Cecelii Ahern nie przypadł mi do gustu. Był nudny, monotonny i ja się przy tej książce piekielnie wynudziłam. A kiedy coś już mnie zaciekawiło, później okazywało się nudne jak flaki z olejem i wracałam do punktu wyjścia.. Przez 200 stron, czyli połowę książki, nie zdarzyło się właściwie nic - Sandy opowiadała o swoim paradoksalnym życiu, zwykłym życiu nastolatki, Jack opowiadał o tym, że chce odnaleźć Donala i tak w kółko, aż na prawdopodobnie 100 stronie Sandy zniknęła! Wow. Raz nawet zasnęłam przy książce - choć właściwie to mógł być skutek nocnego maratonu Doctora - nawet jeśli, książka nie powinna mnie usypiać! Zakończenie było nudne i przewidywalne, a głupia, infantylna Sandy Shortt oczywiście jako jedyna.. uh, nie ważne, bo jeszcze zaspoileruję.

"Tak czy inaczej, zawsze się odnajdujemy."

Nie piszę więcej, nie napiszę żadnego plusa ani minusa, bo ta książka jest jednym, wielkim nudnym i usypiającym paradoksem. Z drugiej strony jednak, książka może znaleźć wielbicieli. Ja na chwilę obecną na pewno się do nich nie zaliczam. Bohaterzy byli moim zdaniem cholernie irytujący, język prosty, ale ciężko się przez niego brnęło a ani tajemnicy, ani magii, ani romansu nie znalazłam tu za grosz. Do tego doczepię się szczegółu, ale na tylnej okładce jest ".. kiedy znika jej szkolna przyjaciółka..", a Jenny-May nie była jej przyjaciółką, bo w końcu jakie psiapsióły wyzywa się od kędzierzawych krów i obrzuca kamieniami? Ale tu daję plus Jenny-May, bo sama miałam ochotę to zrobić.. Nawiasem mówiąc, w krainie Tutaj były też farmy i zwierzęta. Kto, moi drodzy, gubi krowy?!

Moja ocena to 4,5/10 za Bobby'ego. Bobby uratował tę powieść, choć grał tu małą rolę. Bardzo go lubię i oficjalnie dopisuję na listę fikcyjnych narzeczonych, bo na męża jednak jeszcze nie zasłużył. uważam, że powinien dostać jakąś lepszą rolę niż niańka Sandy.


Ta recenzja była dla mnie strasznie ciężka do napisania. Jak pewnie już wam mówiłam, przed opublikowaniem poprzednich recenzji musiałam je kilkakrotnie skracać, bo wychodziły straszne tasiemce, ale tutaj.. nie musiałam robić nic. Po prostu pustka.. Nieważne. :) Proszę o komentarze i obserwacje - to dla mnie bardzo dużo znaczy! ♥