#2. "Moje życie na ekranie" - w blasku sławy..

           Moje życie na ekranie
 Kimberly Greene
Cykl: Sam (tom 3) jakżeby inaczej.
Wydawnictwo: Akapit Press
Liczba stron: 323
Moja ocena: 8/10
  


 Cześć! Mam na imię Sam. Witajcie na moim blogu!
Będę gwiazdą reality show! Szaleństwo, prawda? Życie w świetle reflektorów jest nie dla mnie. Ostatnio wszystko dzieje się inaczej niż dotąd. Moja siostra porzuciła karierę telewizyjną – więc ja muszę zadbać o swoją rodzinę. W ostateczności mogę być gwiazdą TV – tylko denerwuje mnie chłopak, z którym mam występować. Przed paparazzi udaje, że mu się podobam, ale mnie nie oszuka! Wiecie co jeszcze? Próbuję sobie poradzić z moją pierwszą wielką miłością. Jest ktoś, kogo bardzo chcę pocałować, i kiedy już mi się to uda, pocałunek będzie naprawdę wyjątkowy! 

Chcesz wiedzieć, jak to jest być młodszą siostrą wielkiej gwiazdy pop? Czytaj dalej!

  "Rozumiem. Nie uważam jednak, żeby coś mogło być trochę nieuczciwe. Albo jest uczciwe, albo nie. "

Po książkę sięgnęłam w ramach pewnego wyzwania książkowego, tak naprawdę sięgając zupełnie w ciemno.

"Moje życie na ekranie" opowiada historię trzynastoletniej Sam Devine - młodszej siostry wielkiej gwiazdy muzyki pop.  Jej życie ulega gwałtownej zmianie, kiedy Danni ogłasza, że rezygnuje z kariery, muzyki i śpiewania. Sam czuje obowiązek zaopiekowania się mamą, a także boi się straty domu (żyli oni dotychczas w domu, w którym kręcono reality show o Danni -  dlatego też muszą się wyprowadzić z zakończeniem serialu) oraz przyjaciół: Olgi, Blu i Carlosa, kuzyna Olgi, którego poznała niedawno i którego darzy sympatią. Podejmuje decyzję, której z czasem zaczyna żałować coraz bardziej - godzi się na główną rolę w serialu..

Zacznę od tego, że książka jest raczej książką dla dzieci, niżeli dla nastolatków, napisana bardzo prostym językiem, ale jeśli pani Kimberly Greene postarałaby się, fabuła mogłaby być dobrym materiałem na powieść Young Adult. Bohaterowie są całkiem naturalni [o nich później! ;)], przemyślenia Sam, które opisuje na blogu stosowne do wieku, a ukazanie plusów i minusów aktorstwa do dobra inicjatywa dla osób, które marzą o tym zawodzie. Tak więc, nieco bardziej rozbudowany język, i byłaby całkiem niczego sobie młodzieżówka.

Przejdę do minusów - Sam, mając trzynaście lat, chciała wziąć sobie na głowę wszystkie problemy, które najczęściej nie dotyczyły jej, ale jej matki, siostry itp. Seth - wielka gwiazda, grająca z Sam w serialu - wydawał mi się przerysowany i schematyczny. Jednak największym minusem było dla mnie ukazanie aktorstwa jako czegoś potwornego, jako wieczne obowiązki itp. a samych aktorów jako nadufanych, aroganckich, bogatych dzieciaków. Irytowało mnie to, bo przecież granie to również satysfakcja, pasja i poznawanie nowych osób, a ciężka praca, no coż, to konieczność, jeśli się chce coś osiągnąć. Ale nie o tym teraz.

Plusem tej książki był chyba najprostszy z możliwych języków pisania - przystępny dla młdoszych czytelników. Dobrym pomysłem było też umieszczanie wpisów z bloga Sam w rozdziałach, bo mimo trzecioosobowej narracji można było  się dowiedzieć czegoś, co myślała Samanta. Książkę czyta się bardzo szybko, ma duże literki i starcza, komuś takiemu jak mi, na 3-4 godziny.

Gdyby nie chęć brania na siebie wszystkich problemów, Sam Devine byłaby całkiem realistyczną i sympatyczną postacią. Była naturalna, zabawna (żarty dla młodszych odbiorców) i starała się, by wszyscy wokół byli szczęśliwi. Jednak tym samym była nieco samolubna - zorganizowała randkę rodzicielki i nauczyciela, bo nie chciała, by Robert był jej ojczymem itp. Jej niezdarność i brak rozwagi pozwalał mi na utożsamienie się z nią ;) Traktowała przyjaźń z Olgą bardzo poważnie, czuła frustrację, kiedy zamiast spotkać się z nią, musiała jeździć na przymiarki czy wywiady. Pierwsze zauroczenie w Carlosie ją strofowało i nie lubiła o tym mówić otwarcie, choć nie bała się iść do starszej siostry po radę. Carlos za to był dla mnie zbyt idealny - miły, uczynny, wyrozumiały, utalentowany w muzyce i kuchni.. Kiedy pojawił się w życiu Sam, odniosłam wrażenie, że Olga była tam piątym kołem u wozu.

Zakończenie było dla mnie nieco banalne. Oczywiście, rozumiem, to książka dla dzieci, więc happy end to niemal obowiązek, ale pani Greene rozwiązała tu wszystkie problemy, tak, że miały więcej nie wracać.. no cóż, nie byłam nim zachwycona, ale to książka dla dzieci, prawda?

O stylu pisania pani Kimberly się nie wypowiem, bo nie wiem, co mogę o nim powiedzieć. Jest.. zwyczajny. Pewnie gdybym sięgnęła po tę książkę w trzeciej lub czwartej klasie podstawówki, bardzo by mi się spodobała, tymczasem jednak.. no cóż, to nie to. Polecam wam ją dla młodszego rodzeństwa lub kuzynowstwa, oni powinni być zadowoleni! ;) Moja ocena to 8/10, bo w końcu to całkiem niezła dziecięca opowiastka.

"- To nic wielkiego. To nie jest coś ważnego, to raczej  małe kłamstewko..
- Nie. To kłamstwo."

 Co sądzicie o "Moje życie na ekranie"?

Jak wam się podobała recenzja? Czy coś poprawić? 

Komentujcie, obserwujcie, podawajcie linki do was - na pewno się odwdzięczę!

♥ Sage ♥

 Naprawdę, znowu zaczynam od trzeciego tomu?! Gdyby nie lubimyczytać.pl nawet bym się nie zorientowała, haha:) 
Tak na marginesie, strasznie jestem niezadowolona z recenzji.. jest za krótka!!