"Papierowe Miasta" - John Green.

 Hejka naklejka ♥
Ja żyję :) Pierwszy miesiąc szkoły nieco mnie przytłoczył, ale już wszystko sobie ogarnęłam, poukładałam, u mnie okey, a ja wracam na blogsferę ;)
Czytelniczo jest źle. Ale nie tragicznie. Nadrobię :)
Hm, ciekawe, czy ktoś mnie jeszcze pamięta?




       Papierowe Miasta
Autor: John Green
Wydawnictwo: Bukowy Las
Ocena: 8,5./10


                                   Fabuła
"Papierowe Miasta" nie były zakupem przeze mnie planowanym - fabuła nie pociągała mnie jakoś szczególnie. Cieszę się jednak, że ktoś sprezentował mi tę książkę, ponieważ otworzyła mi oczy na pewne sprawy i pokochałam całym swoim sercem sposób myślenia i życia Margo Roth Spielgeman. Historia zaczyna się właściwie od momentu, w którym Margo, ubrana i pomalowana na czarno, wkrada się do pokoju nastoletniego Quentina Jacobsena - w skrócie Q - by zabrać go na noc pełną przygód, a następnego dnia dosłownie rozpłynąć się w powietrzu, zostawiając dla chłopaka i jego przyjaciół tylko ciąg z początku niezrozumiałych wskazówek.
Pierwszy raz stykam się z taką opowieścią i spodziewałam się raczej tylko relacji Q-Margo. Nie podobała mi się perspektywa szukania dziewczyny przez całą książkę, ale nie doceniałam Greena. Opowieść porusza temat, który dla wielu może być melanchonijny i przybijający - przemijanie, dorastanie, itp., jednak nie robi tego w sposób taki, że do końca życia łapiemy deprechę, ale raczej w swój własny, humorystyczny, ironiczny, 'greenowy'. 
John Green jest mistrzem obyczajówek dla młodzieży, znam wiele osób, które pewnie się z tym zgodzą. 



                    Bohaterowie
 
 Bohaterowie to jeden z najlepszych aspektów tej książki. Zaczynając na Q - zwykłym nastolatku, który prowadzi doprawdy zwyczajne, nudne życie amerykańskiego nastolatka i który lubi to nudne życie - i na tajemniczej Margo kończąc.
Do tego jego ekscentryczni przyjaciele - Radar i Ben, oraz przyjaciółka Margo - Lacey. 
Przywiązałam się do bohaterów 'Papierowych Miast'. Polubiłam ich i stały się dla mnie trójwymiarowymi ludźmi, a nie tylko "Papierowymi Osobami z Papierowych Miast."
Dałabym wiele za możliwość znania kogoś takiego jak Margo Roth Spielgeman. Ta postać stała się dla mnie ważną osobą i jednocześnie nie sądzę, by John Green kiedykolwiek jeszcze stworzył taką postać, która by mną ruszyła jak właśnie ona.


                     Styl pisania autora
"Papierowe Miasta" są moją drugą książką tego autora, przy pierwszej nie zaskoczyło, ale tu jest zupełnie inaczej. Uwielbiam jego humor, ironię, patrzenie na trudne sprawy przez różowe okulary. Porusza ważne tematy w sposób lekki i nie przygnębiający, nawet jeśli w grę wchodzi przemijanie i dorastanie, a także utrata osób ważnych.
Nie mam pojęcia co mogę więcej napisać, książkę czytało mi się lekko, przyjemnie, jest idealną książką na gorsze dni, kiedy potrzebujemy oderwania od rzeczywistości. 


              Oprawa graficzna

Jestem posiadaczką filmowej okładki 'Miast', która niezbyt przypadła mi do gustu, bo osobiście kocham te białe okładki, ale narzekać nie mogę, ponieważ wnętrze książki mnie cieszy. Czcionka idealnej wielkości, przystępna, zwyczajna. Strony takie jak lubię - kremowe, średniej grubości, ładnie pachną (:')). Okładka miękka, ale łatwiej mi się dzięki temu czyta i niezwykle mnie cieszy wypukłość tytułu, a mianowicie "Papierowe Miasta".


       Cytaty:

"Ludzie tworzą miejsca, a miejsce tworzy ludzi."

" Pamiętaj, że czasami nasze wyobrażenie drugiej osoby niewiele ma wspólnego z tym, kim ona naprawdę jest".

" Jakże łatwo można dać się zwieść, wierząc, że człowiek jest czymś więcej niż tylko człowiekiem."

Pójdziesz do papierowych miast i nigdy już nie powrócisz.

 Tak trudno jest odejść - dopóki się nie odejdzie. A wówczas to najłatwiejsza rzecz pod słońcem.

 Zawsze wydawało mi się absurdalne, że ludzie chcą się z kimś zadawać tylko dlatego, iż ten ktoś jest ładny. To jakby wybierać płatki śniadaniowe ze względu na kolor, a nie na smak. […] Ale nie jestem ładna, nie z bliska, w każdym razie. Na ogół im bardziej ludzie się do mnie zbliżają, tym mniej staję się dla nich atrakcyjna.

Miasto było z papieru, ale nie wspomnienia.

 Odchodzenie jest przyjemne i czyste, tylko kiedy zostawia się za sobą coś ważnego, coś, co miało dla nas znaczenie. Kiedy wyrywa się życie razem z korzeniami. Ale tego nie da się zrobić, dopóki nasze życie nie zapuści korzeni.

 Każdy z nas zaczyna życie jako wodoszczelny okręt. Ale potem przydarzają się nam różne rzeczy - ludzie nas opuszczają albo nas nie kochają, albo nas nie rozumieją, albo my ich nie rozumiemy, więc tracimy, przegrywamy i ranimy się wzajemnie. I okręt zaczyna miejscami pękać. No, a kiedy okręt pęka, koniec staje się nieunikniony.

_____________________________
N-a-j-g-o-r-s-z-a recenzja e--v--e--r.
No i obiecuję już nie znikać na te miesiące ;)
Tak w ogóle, jak leci w szkole? :)


  ps. drogi Aredhelu, zombie już opuściły mój hałs, sytuacja opanowana:')